بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به اين شهر،

وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ

و حال آنكه تو در اين شهر جاى دارى

وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ

سوگند به پدرى [چنان‌] و آن كسى را كه به وجود آورد

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ

براستى كه انسان را در رنج آفريده‌ايم.

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ

آيا پندارد كه هيچ كس هرگز بر او دست نتواند يافت؟

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مالاً لُبَداً

گويد: «مال فراوانى تباه كردم.»

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ

آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است؟

أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ

آيا دو چشمش نداده‌ايم؟

وَ لِساناً وَ شَفَتَيْنِ

و زبانى و دو لب.

وَ هَدَيْناهُ النَّجْدَيْنِ

و هر دو راه [خير و شرّ] را بدو نموديم.

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ

و [لى‌] نخواست از گردنه [عاقبت‌نگرى‌] بالا رَوَد!

وَ ما أَدْراكَ مَا الْعَقَبَةُ

و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت‌] چيست؟

فَكُّ رَقَبَةٍ

بنده‌اى را آزادكردن،

أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ

يا در روز گرسنگى، طعام‌دادن:

يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ

به يتيمى خويشاوند،

أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ

يا بينوايى خاك‌نشين.

ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَواصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ

علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كرده‌اند

أُولئِكَ أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ

اينانند خجستگان.

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ

و كسانى كه به انكارِ نشانه‌هاى ما پرداخته‌اند، آنانند ناخجستگان شوم.

عَلَيْهِمْ نارٌ مُؤْصَدَةٌ

بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد.